Twee paar liefdevolle ogen kijken naar mij. Ze zijn samen. En ze zijn bij mij. Ik zie hun warme glimlachen en voel een aai over mijn hand. Ik glimlach naar hen en kijk nog eens. Opeens zie ik het: zo is het goed. Ik ben veilig en vervuld. Zachtjes laat ik me dieper in de matras zakken. Ik leg mijn hoofd neer en zak weg in een vredige moeheid. Het is de laatste fase uit een van de oefeningen tijdens het blok Karakterstijlen van deze maand. Een blok waarin we ontdekken hoe de relatie met onze ouders - of het gebrek daar aan - in onze jeugd terug te zien is in ons lichaam en onze overlevingsmechanismen. In de laatste fase van iedere oefening ontmoeten we de “perfecte” ouder. Natuurlijk bestaat de perfecte ouder niet. Vandaar de aanhalingstekens. En toch hebben we volgens het systemisch werk de beste ouders. Zonder jouw ouders was jij er namelijk niet geweest. Zonder hen was jij niet jij geweest hoe fantastisch, kundig of ronduit waardeloos ze hun rol als ouder ook vervulden. We hebben het ermee te doen. Ook als het beter is om op dit moment in jouw dagelijks leven weinig of geen contact met (een van) hen te hebben. We hebben hen te nemen. En ja, dat is soms makkelijk gezegd dan gedaan. In het systemisch werk vind je visualisatie-oefeningen die je daarmee kunnen helpen. Zoals deze van Bert Hellinger - de grondlegger van familieopstellingen - uit boek ’De kunst van het helpen’: Ga ergens zitten waar je niet gestoord kunt worden en sluit je ogen. Stel je voor dat je voor je ouders staat. Je kijkt naar je moeder en naar je vader. Achter hen zie je hun ouders staan, jouw opa’s en oma’s. Achter hen zie hun ouders staan en daarachter hun ouders en zo zie je vele generaties ver. Het leven stroomt door hen allen heen. Niemand van hen kon ooit er ooit iets aan toevoegen en niemand van hen kon er ook iets van afhalen. Ze ontvingen het leven en gaven het door. In het ontvangen en het doorgeven van het leven waren ze allemaal perfect. Niemand van hen was beter, niemand van hen was slechter. Het maakt niet hoe ze verder waren. Waar het ging om het doorgeven van het leven waren ze allemaal gelijk. Kijk naar je ouders, kun je ze zien. Kijk naar je moeder tot je haar werkelijk ziet. Kijk naar je vader totdat je hem werkelijk ziet. Voel wat er gebeurt. Als we naar onze moeder en onze vader kijken en we zien onszelf en we voelen dat we hun kind zijn, dan kunnen we in ons hart en onze ziel helemaal openstellen voor het leven dat ze aan ons hebben doorgegeven. Misschien lukt het je om een buiging te maken voor je ouders, je om te draaien en met je rug tegen hen te leunen. Dan kun je vooruit kijken naar je eigen leven en de manieren waarop jij het leven door kunt geven. ———— Sinds oktober volg ik de opleiding Integrated Psychotherapie bij Bodymind Opleidingen. Ik schrijf stukjes over mijn avonturen. Deze keer viel dat mooi samen met mijn achtergrond als systemisch coach.

“Sorry, ik moet even een paar passen naar achter.” Terwijl ik mijn maatje aan de overkant aan blijf kijken, schuif ik weg uit de rij studiegenoten aan mijn kant van de zaal. Ik spreid mijn armen en zuig opnieuw een grote teug lucht naar binnen, terwijl er nog een paar tranen over mijn wangen naar beneden glijden. Mijn hele lijf tintelt en mijn hoofd is nog een beetje licht van de diepe ademhaling waar deze oefening mee begon: We staan voorovergebogen op een rij. Handen op de bovenbenen met de vingers naar binnen, zodat er voldoende ruimte is om je longen te vullen. Wanneer die vol genoeg zijn, na de ‘drie!’, spring je in de richting van je maatje tegelijk met een hardop uitgesproken ‘Ik’. Ik weet niet of het de diepe ademhaling was of de heldere ‘ik’, maar wanneer mijn voeten de grond weer raken schieten de tranen in mijn ogen. Ik ben een beetje duizelig en voel me tegelijk heel groot. De energie giert door mijn lijf en mijn plekje in de rij voelt opeens veel te smal. Er is zoveel meer. Meer van mij. Dus sta ik hier, een paar passen naar achter met gespreide armen te tintelen. Ik zucht. En dan opeens is hij daar. Mijn middenrif begint zich een beetje zenuwachtig aan te spannen, maar er is geen ontkomen meer aan. Vanuit de aarde onder mijn voeten rolt hij via mijn benen naar boven. In mijn buik ontdekt hij zijn kracht en met behulp van de grote hoeveelheid zuurstof in mijn longen baant hij zich resoluut een weg verder om hoog. Mijn keel zet zich open en dan klinkt er uit mijn mond een luide diepe rollende brul. De leeuw is los… 🦁😉 ———— Sinds oktober 2024 volg ik de opleiding Integrated Psychotherapie bij Bodymind Opleidingen. Ik schrijf stukjes over mijn avonturen. Ben je benieuwd naar meer tekst en uitleg? Lichaamsgericht therapeut èn stafdocent bij BodyMind opleidingen Marjolijne van Buren-Molenaar schrijft ook heel graag. Een paar dagen geleden deelde ze e en ‘ik’-oefening di e je goed zelf kunt doen.

Voorzichtig zet ik een stap naar voren. Ik sta midden in de zaal tussen mijn studiegenoten. Zij zetten hun eigen stappen. Ik voel een zwaarte in mijn buik. Hij is bol en gespannen. Boven mijn navel zit een strakke band. Ik leg mijn hand erop. We doen een visualisatieoefening met ons leerdoel voor dit jaar. Dit is de eerste stap. Mijn aandacht gaat naar mijn hand op mijn buik en het gewicht dat zich daar bevindt. Oe, hier moet iets verteerd worden, schiet er door mijn hoofd. Ik denk terug aan gebeurtenissen van de afgelopen week. Pff, ja. Maar eerst verlang ik naar rust. In de auto onderweg naar huis voel ik een gekkige kramp in mijn buik die ook de volgende dag niet verdwijnt. Tot vrijdagmiddag. De meiden zijn goed overgedragen aan hun vader, de taken zijn volbracht en ik ben neergeploft op de bank. Toch draait mijn hoofd overuren. Het denkt, analyseert, wikt en weegt. Opeens herinner ik me een andere stap uit de oefening naar mijn leerdoel. Toen ik ging bewegen voelde ik me vrijer. Ik stap van de bank, draai de volumeknop van de muziekspeler omhoog en begin voorzichtig mee te deinen op het ritme. Nog geen drie seconden zijn er nodig om een schok teweeg te brengen en de band boven mijn navel te laten barsten. Met horten en stoten dwingen de tranen zich een weg naar buiten. Ik barst in een luid snikken uit. Volgens mij is het verteren begonnen … --------- Dagen later spreek ik even met mijn studiebuddy. We mogen graag alles wat we meemaken analyseren en duiken thuis meteen de boeken in om alles uit te zoeken. Maar als we verder praten voel ik dat die kennis komt. Alles op zijn tijd. De herontdekking van de wijsheid van ons lichaam is op dit moment al magisch én uitdagend 😉 genoeg. Sinds oktober volg ik de opleiding Integrated Psychotherapi e bij Bodymind Opleidingen . I k schrijf stukjes over mijn avonturen. 📷 Engin_Akyurt

Met mijn benen in kleermakerszit zit ik op de matras in het midden van de kring. Onder mijn billen een meditatiekussen, zodat mijn rug beter kan ontspannen. Het gaat over mijn verlangen, maar het enige waar ik aan kan denken is mijn naam. De mensen om me heen kennen me als Eef en dat voelt opeens een beetje kaal. Dus ik vertel: Over de namen die ik mijn geboorte kreeg: Eva Maria, en de naam waarmee ik geroepen werd: Eefke. Die ‘ke’ is er met de jaren afgevallen. Terwijl ik praat kan ik voelen dat dat klopt. De ‘ke’ blijft een beetje hangen bij mijn middenrif en ik moet mijn buikspieren kort en stevig aanspannen om de klank voor te brengen. Mijn rug bolt zich en ook mijn kaken schuiven krachtig naar voren. Het voelt hard en ik word er moe van. Ik kijk in de ogen van èèn van mijn groepsleden en opeens voel ik het: EvA! ‘Aaaaaahh’, mijn schouders en kaken ontspannen. Er komt ruimte in mijn borst en buik. Mijn adem stroomt tot diep in mijn bekken. Ik zak. Opeens is mijn verlangen kraakhelder en iets later stap ik als herboren de matras af. Zachter, stromender, voller, levendiger. Hallo, mijn naam is Eva. Zeg nog maar even Eef. 

Met zwabberende knietjes sta ik te wachten voor het flessenautomaat bij de Albert Heijn. Mijn benen voelen wankel, mijn bekken als een zakje losse botten en mijn schouders licht. Mijn lichaam is aan het uitbalanceren. Op zoek naar een nieuw evenwicht nadat het in de voorbij dagen liefdevol door elkaar werd gehusseld. Vier dagen geleden reed ik door een dikke mist richting de Achterhoek. Het eerste deel van de rit ging over bekende wegen, maar door de dikke mist herkende ik niets. Toen de mistsluier leek op te trekken werd de mist in mijn hoofd dichter. Er werd gewerkt aan de weg, bekende stukken waren verlegd, gebaande paden leken afgesloten. Terwijl de sluier voorzichtig dunner werd, dwaalde ik langs bekende plekken die opeens onherkenbaar bleken. De stuurlui in mijn hoofd trokken de navigatieapps en verkeersborden in twijfel. Ze wilden alle kanten op en veroorzaakten daar een hoop chaos en gedoe mee. Gek werd ik ervan. Tot ik besloot om me over te geven aan de route op het scherm van mijn mobiel. Al slingerend via onbekende straten leidt de app me de bekende stad uit en het gemoedelijke landschap in. De mist trekt verder op. Terwijl de zon haar stralen door de toppen van de bomen en over de gloeiende weides van de Achterhoek schijnt, glijd ik zo het eerste blok van het eerste jaar Integrated Psychother apie van Bodymind Opleidingen in. Vier dagen later sta ik hier. Met zwabberende knietjes en een wankelend lijf te wachten voor het lege flessenautomaat. Ik geef me over aan de route die uitgestippeld is en heb me in al het gewiebel lange tijd niet meer zo stevig gevoeld. -------- Sinds oktober 2024 volg ik de opleiding Integrated Psychotherapie b ij Bodymind Opleidingen . Ik schrijf stukjes over mijn avonturen.

Blote voeten op de koele bosgrond.

“Hij duwt je constant naar rechts.”

Wat wil jij? Wat wil jij echt?

Blijf tot de zee weer zacht wordt